ZEUSS, SEBASTIANO, SALVATORE

Novas curiosas, custa borta. In s’Unioni Sarda est bessiu unu necrologiu mannu po Zeuss, unu cuaddu. Sa meri s’est comporada una pagina de su giornali po arregordai a sa bestia, e duas diis apustis est bessia un’intervista a sa femina. S’amori po su cuaddu fiat mannu, e issa ddu teniat comenti a unu fillu. Si fiat po fintzas stuggiada un’unga e una denti de lati. Sighendi, at contau de cantu nci fessit abarrau mali Zeuss candu a issa ddi fiat nasciu unu fillu: gelosia leggia, ca de ingunis a innantis depiat partziri s’amori de sa meri cun su pipiu.
Atra cosa curiosa est stetia cussa de s’on. Francesca Barracciu chi in Nuoro, fata a sottosegretariu a sa cultura, est stetia cumbidada a fueddai de Sebastiano Satta, po is cent’annus de sa morti. Cummentzat a chistionai, e in logu de Sebastiano narat Salvatore. Dda curregint, issa domandat scusa, a tenni passientzia, ca is nominis ddus cunfundit sempri. Sighit a chistionai de Sebastiano Satta e narat ca su poeta iat scritu “Il Giorno del Giudizio”.

Murrungius totu a giru. Ca no, onorevoli: cussu est unu romanzu de Salvatore Satta.

Posta a innantis a su sbiachimentu, s’onorevoli cumprendit ita siat sutzediu: est curpa de su staff! Est s’agiudadori suu, chi at sballiau! Totu si ponit in craru. Issu domandat scusa, ndi pesat de curpa a s’onorevoli, e totu si serrat beni. No podiat acabai si no comenti est acabada. Nosus mai eus a podi crei chi una conca manna de su ministeriu no scipat cosas chi in Sardegna scint fintzas is piciocheddus de is medias. Sentz’e contai chi s’onorevoli de laurea miga ndi tenit una sceti: duas, ndi tenit.

Iat a essi stetiu tropu leggiu, tenei passientzia.